در یکی از سالهایی که شمار داوطلب ورود به دانشکده الاهیات سخت رو به فزونی نهاده بود ، و این کثرت و فزونی در تاریخ آن روز دانشکده بی سابقه به نظر

می رسید ف داوطلب ها عبارت از چند صد نفر بودند که شماری از آنها را دختران و زنان تشکیل می دادند و قهرا در آن روز شماری از آن زنان بی حجاب بودند .

استاد بزرگوار این مطلب را قبلا پیش بینی کرده بود و از آنجا که سخت تلاش می کردند فضای دینی دانشکده با ورود زنان بی حجاب آسیب نبیند در یکی از

جلسات شورا پیشنهاد کردند که دختران و زنانی که می خواهند در این دانشکده به تحصیلات خود ادامه دهند باید با پوششی « محتشم » و دارای حجاب

شرعی باشند وگرنه دانشکده از ادامه تحصیل آنها معذور است این پیشنهاد مورد تصویب اعضای شورا و رئیس وقت دانشکده که شخصیتی آرام و متین بود

و به استاد ما بسیار احترام می گذاشت قرار گرفت . قبل از شروع کنکور اختصاصی دانشکده ، استاد گران مایه تعداد زیادی روسری تهیه کردند و در روز هایی

که از کشف حجاب در رسانه های گروهی ، اعم از مطبوعات و رادیو و تلویزیون ، تعریف و تمجید می کردند بخشی از روسری ها را به نگهبان در جنوبی و

بخشی دیگر را به نگهبان در شمالی دانشکده سپردند و به انها گفتند هر داوطلب زن که بدون حجاب وارد دانشکده می شود یکی از این روسری ها را به او

هدیه بدهید تا سر و گردن خود را بپوشانند و بدون حجاب به دانشکده ای که به سان یک مکان مقدس اسلامی است در نیایند . از این روسری ها استقبال

خوبی به عمل آمد و تدبیر اندیشمندانه استاد به نحو مطلوبی موثر افتاد و اکثر قریب به تمام زنان با حجابی کامل و یا نسبی برروی صندلی های مسابقه

ورودی دیده می شدند.

این کار در زمان ما اگر چه ساده به نظر می رسد ولی در آن روز گاران کاری دشوار و اسیب آفرین و احیانا خطر ناک و بسان وارد کردن دست برهنه در لانه زنبور

بود که هرگز کسی جرئت نمی کرد در یک تشکیلا ت دولتی چنین خطری بکند .

منبع : کتاب خاطرات مطهر