ای معلم تو را سپاس ،از آغاز بی پایان .

ای وجود بی کران ، تو ر ا سپاس .

ای والا مقام ، ای فراتر از کلام ، تور ا سپاس .

ای که همچون باران بر کویر خشک اندیشه ام باریدی . سپاست می گویم .

تو را به اندازه تمام مهربانی هایت سپاس می گویم .

ای نجات بخش آدمیان از ظلمت جهل و نادانی ای لبخندت امید زندگی و غضب مانع گمراهی تور ا سپاس می گویم .

این تویی که با دستان پر عطوفت گل های علم و ایمان را در گلستان وجود می پرورانی و شهد شیرین دانش را به کام تشنگان می ریزی .

پس تو را ای معلم به وسعت نامت سپاس می گویم . همان نامی که چهار حرف بیشتر ندارد ، اما کشیدن حرف و صدایش زمانی به وسعت تاریخ نیاز دارد .

فاطمه احمدی