آیت الله احدی از اساتید خارج اصول حوزه علمیه قم (محرم 1388) :یک هفته قبل از مرگ آقای بهجت ، دور آقا نشسته بودند ؛
آقای بهجت فرمودند :امسال برای من ، مشهد خانه اجاره نکنید من امسال حرم امام رضا نمیروم .
علی آقا ( پسر آقای بهجت ) گفت :حاج آقا ما فرستادیم همان ساختمان سابق در کوچه باقری را اجاره کنند .
آقا فرمودند :زنگ بزنید و بگویید برگرده ، من امسال مشهد نمی روم .علی آقا از جا بلند شد و موضوع را به مادرش گفت ؛ مادرش گفت :آشیخ محمد تقی چی گفتید ؟
آقای بهجت فرمود :سر و صدا نکنید ، من این هفته یکشنبه ساعت پنج بعدازظهر می میرم ؛
عمرم دیگه تمام شده .یک ربع مانده به ساعت پنج بیهوش شدند ؛
علی آقا ایشان را گذاشت داخل ماشین تا به دکتر ببرند ،
یک لحظه آقا چشمانشان را باز کردند و آرام گفتند :نبرید ! نبرید !
سر چهارراه بعدی که رسیدآقا بلند شدند و دستشان را روی سینه گذاشتند و گفتند :” السلام علیک یا صاحب الزمان “و دقیقاً راس ساعت پنج از دنیا رفتند .
آقا این یک هفته آخر عمرشان را شبها تا صبح بیدار بود ، یک لحظه نخوابید ؛ روزها که برایشان غذا می آوردند یک لقمه می خورد و می گفت :” بسم الله و بالله و الیک اعود ” خدایا به سوی تو میام .

خانم شان میگفت : آقا یک حال دیگری داشتند ، قرآن می خواند و گریه می کرد و می گفت :خدایا خیلی قرآن را دوست دارم ، روز قیامت هم برام قرآن میاری ؟ بعد فرمود برام گریه نکنید .
آقا صبح دوشنبه می آمدند حرم . علی آقا میگوید :صبح دوشنبه بعد از زیارت قبر آیات عظام ،آقا دست من را گرفتند و گفتند : پسرم من را اینجا دفن می کنند .
من این مطلب را جایی نقل نکردم .صبح روز دفن ، هنگامی که جنازه را آوردیم برای دفن ، دیدم همان جایی است که پدرم آدرس داد ، به آقای مسعودی (تولیت حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها) گفتم :چه شد اینجا دفن کردید ؟
آقای مسعودی گفت :هر کجا داخل حرم دنبال قبر رفتیم پیدا نشد ، فقط همین جا را پیدا کردیم .