فاطمه ، ای طلیعه عشق ! ای بهانه هستی ! ای عصاره وجود رسول ( ص ) !

پیش از تو خدای عالم ، بهانه ای برای آفریدن نداشت . عشق بی معنا مانده بود . فخر ،فروتنی ، بزرگی ، آبرو ، زیبایی و کمال ، همه واژه هایی تهی بی فروغ

و بی نشان بودند . تو اما با طلوع خود بر گستره زمان عشق را معنا کردی . فخر را مایه مباهات شدی ، فروتنی در مکتب تو درس افتادگی آموخت .

بزرگی اوج از بلندی تو یافت . آبرو حتی از تو آبرو گرفت . زیبایی را تو زینت بخشیدی . و سر انجام کمال نیز به واسطه تو تکامل یافت .

ماندم از تو چه بگویم ، چگونه بگویم ، که قلم درمانده از توصیف توست .

تویی که تجلی فدایی و فدایی تجلی توست .

تویی که تمام حُسنی و حُسن تمام ف تویی که دخت یکتای رسولی و روشنایی چشم رسول .

تویی که محبوب ترین همه و همه محبوب ترین فرد عالم .

تویی که فخر کمالی و کمال فخر ،

تویی که تجسم عصمت مجسم .

تویی که حقیقت ژرفی و ژرفای حقیقت .

تویی که طهارت محضری و محضر طهارت .

تاریخ هرگز از یاد نخواهد برد  آن بامدادرویایی و آن پگاه شگرف که تو به وجود آمدی .

گاه شگفتن تو عالم غرق در اشتیاق بود ، محمد در پوست خود نمی گنجید و اینک تو آن ماه تمیمی که روزی از شرق سرزمین وحی درخشیدن گرفتی و

امروز عالمیان همچننا سرگشته و سرمست از حضور شکوهمند تو هستند .

فاطمه احمدی