مطهری در کتاب حق و باطل جملاتی به این مضمون نوشته :

از کودکی همیشه این سوال برایم مطرح بود که چرا قطار تا وقتی که ایستاده است کسی به او سنگ نمی زند ، اما وقتی قطار به راه افتاد سنگ باران

می شود .

این معما برایم بود تا وقتی که بزرگ شدم و وارد اجتماع شدم دیدم این قانون کلی زندگی ما ایرانیان است که هر کس و هر چیزی وقتی که ساکن است مورد

احترام است .

تا ساکت است مورد تعظیم است اما همین که به راه افتاد و یک قدم برداشت نه تنها کسی کمکش نمی کند بلکه سنگ است که به طرف او پرتاب می شود و

این نشان جامعه مرده است ولی یک جامعه زنده فقط برای کسانی احترام قائل است که متکلم هستند نه ساکت . متحرک اند نه ساکن ، با خبر ترند نه

بی خبر تر .