مادرم، وقتی رفتی ابر بی کسی بر جهخان سایه افکند . و مادر بودن واژه حقیقیش را گم کرد . و لبخند حقیقی معنای غربت به خود گرفت و به

تاریخ پیوست .

مادرم ، وقتی رفتی صدای شور و شوق بازی های کودکی زینب  در پشت ویوار های شکوت دل مبحوس شد و کوهی از غم بر بی کسی  علی

دامن زد و او را مظلوم بار آورد .

مادرم ، بعد از رفتنت آسمان ، لباس عزا به قامت خود دوخت و باد نغمه سوز ناک دل تنگی سر داد و فلک قادر نشد مانند تو را از مادر بِزاید .

و سیلی بار خِجلت کشید که چرا روی گونه های تو نشست « در » بار ها خود را شماتت کرد که ای کاش خود می شکست که چرا پهلوی تو را

شکاند . ولی هلهله ای درون اسیاب بود که می گفت : تبرک دستان فاطمه در وجود من است .

ماردم ، رفتی ولی اگر بودی اجازه نمی دادی سر بریده حسینت را آن نامردان با بی شرمی تمام نزد دختر سه ساله اش به نمایش در آورند

مادرم ، شانه های تو جایگاه آن سر بریده بود نه تشت آن ملعونان چرا که تشت ظرفیت چیز های کم ارزش را دارد نه چیزی با ارزش مثل سر

حسین ، که نورانیت را از آن تشت سر ریز می کند .

مادرم ، بوسه تو جایگاه گلوی بریده آن طفل پرپر بود نه زخم تیر نیزه آن بی شرمان .

مادرم ، آغوش تو جایگاه دستان بریده عباس بود نه آغوش زمین چرا که زمین لیاقت دستان بریده را ندارد و ممکن است از شرم و خجالت فرو رود .

مادرم ، وجود تو ، همدم شب های بی کسی علی بود . نه بی پرستاری که اینگونه او را آواره کوچه های غربت کند .

مادرم ، وجود تو ، داستان زندگی زینب را رقم می زد . نه قصه بی مادری که با غصه او پیر و شکسته شود و گیسوانش همه سپید شوند .

مادرم ، کاسه اب تو لایق لب های خشک حسن بود . نه کاسه زهر دشمن که او را اینگونه شهید کرد و به خاک نشاند .

مادرم ، وجود تو ، بهانه ظهور من است نه وجود نایبان چرا که آنها هم بهانه تو اند .

نسرین رشیدی