در زمان «منصور بن عمار» كه از زمره عارفان و اهل حال بود ثروتمندى مجلس معصيتى آراست،

چهار درهم براى خريد وسائل پذيرايى به غلامش داد و او را روانه بازار كرد.

غلام در راهى كه به سوى بازار مى‏رفت به مجلس منصور بن عمار گذشت، گفت:

بايستم و گوش فرا دهم كه منصور بن عمار چه مى‏گويد؟

شنيد منصور براى فردى تهى‏دست از مجلسيان خود چيزى طلب مى‏كند و مى‏گويد:

كيست كه چهار درهم انفاق كند تا چهار دعا در حق او كنم؟ غلام پيش خود گفت:

چيزى بهتر از اين نيست كه چهار درهم را به جاى خريد طعام و شراب براى اهل معصيت به

او دهم تا در حق من چهار دعا كند.

چهار درهم را به منصور پرداخت و گفت: چهار دعا در حق من كن. منصور گفت:

به چه امورى نسبت به تو دعا كنم؟ دعايت را بيان كن. گفت: اول:

دعا كن كه خدا مرا از اسارت بندگى و بردگى نسبت به اربابم آزاد كند. دوم آن كه:

خواجه مرا توفيق توبه عطا فرمايد. سوم آن كه:

عوض اين چهار درهم انفاق شده را به من عطا كند. چهارم آن كه: مرا و خواجه‏ام و اهل مجلس

خواجه‏ام را مورد آمرزش قرار دهد.

منصور، چهار دعا كرد و غلام با دست تهى به سوى خواجه بازگشت.

خواجه گفت: كجا بودى؟ غلام گفت: اى خواجه، چهار درهم دادم و چهار دعا خريدم.

خواجه گفت: چهار دعا كدام است؟ غلام گفت: دعاى اول اين كه:

از قيد بردگى آزاد شوم. خواجه گفت: تو در راه خدا آزادى. دوم آن كه: تو اى خواجه توفيق توبه از گناه يابى.

خواجه گفت: توبه كردم. سوم آن كه: خدا عوض چهار درهم را به من عطا فرمايد. خواجه چهار درهم به او داد.

چهارم آن كه: خداى مهربان من و تو و اهل مجلس را بيامرزد.

خواجه گفت: آنچه بر عهده من بود بجا آوردم، آمرزش من و تو و اهل مجلس از عهده من بيرون است.

خواجه شبانه در عالم رؤيا صداى هاتفى را از جانب حق شنيد كه:

اى بنده، تو با اين فقر و مسكنت به وظيفه خود رفتار كردى،

حاشا به كرم ما كه با وجود كرم بى‏پايان به وظيفه خود عمل نكنيم، ما تو را و غلامت و

تمام اهل مجلس را آمرزيديم.