حضرت امام امیرمؤمنان در وصیتش به امام حسن مجتبی علیهماالسلام می فرماید:

«… وَ اِنَّما قلبُ الْحَدَثِ کَالاَْرْضِ الْخالیةِ ما اُلْقِیَ فیها مِنْ شی ءٍ قَبِلَتْهُ، فَبادَرْتُکَ بِالادبِ قَبْلَ اَنْ یَقْسُوَ قَلْبُکَ وَ یَشْتَغِلَ لُبُّکَ، لِتَسْتَقْبِلَ بِجِدِّ رَأْیِکَ مِن الامرِ ما قَدْ کفاکَ اهلُ التَّجاربِ بُغْیَتَهُ وَ تجربتَهُ، فَتَکُونَ قَدْ کُفِیْتَ مَؤونَةَ الطَّلَبِ وَ عُوفیتَ مِنْ عِلاجِ التَّجْرِبَةِ … .»

«… دل جوان، همچون زمینِ ناکشته است؛ هر چه در آن افکنند بپذیرد، پس به ادب آموختنت پرداختم، پیش از آنکه دلت سخت شود و خِردت هوایی دیگر گیرد، تا با رأی قاطع روی به کار آری، و از آنچه خداوندان تجربت در پی آن بودند و آزمودند بهره برداری، و رنج طلب از تو برداشته شود و نیازت به آزمون نیفتد … .»

] - - نهج البلاغه، صبحی صالح، ص 393؛ نهج البلاغه با ترجمه دکتر شهیدی، ص297